Vexibia Dikvruchtig

2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43

Vexibia dikvruchtig behoort tot een familie die peulvruchten wordt genoemd. In het Latijn klinkt de naam van deze plant als volgt: Vexibia pachycarpa.

Beschrijving van vexibia met dikke vruchten

Vexibia dikvruchtig is een overblijvend kruid, dat een hoogte kan bereiken van ongeveer veertig tot honderd centimeter. Deze plant is begiftigd met rechte stengels, die bijna tot aan de basis vertakt zijn, deze stengels zijn licht houtachtig en behaard. De stengels zijn begiftigd met bladeren die zijn voorzien van zwemvliezen met acht of elf paar ovale of langwerpige elliptische blaadjes. Dezelfde bladeren zijn behaard met behulp van witte aangedrukte haren. De bloeiwijze van de plant is een apicale tros. De bloemen zijn iets meer dan een centimeter lang, het zijn mottenbloemen en zijn lichtgeel van kleur. De vrucht van de plant is vrij dik en gaat niet open, ook de vrucht is cilindrisch en iets te strak aangespannen. Als de vrucht rijp is, wordt hij bruin. De zaden van Vexibia met dikke vruchten zijn ovaal, elliptisch of rond-reniform. Op kleur kunnen de zaden bijna zwart of donkerbruin zijn. De bloei van deze plant vindt plaats in de periode van juni tot de maand juli. Wat betreft de distributie, onder natuurlijke omstandigheden, is de dikvruchtige Vexibia te vinden op het grondgebied van alle regio's van Centraal-Azië.

Voor de groei kiest deze plant voor zandgronden, maar ook voor woestijnuitlopers, soms is de plant te vinden langs de kliffen, waar de hoogte boven de zeespiegel ongeveer 1600 meter zal zijn. Vesibia dikvruchtig geeft de voorkeur aan dunne groepen voor groei, het is opmerkelijk dat deze plant een honingplant is.

Beschrijving van de geneeskrachtige eigenschappen van Vexibia met dikke vruchten

Voor medicinale doeleinden wordt aanbevolen om het gehele bovengrondse deel van deze plant te gebruiken. Grondstoffen moeten zelfs tijdens de ontluikende periode worden geoogst, evenals tijdens de vrucht- of bloeiperiode. Alkaloïden en flavonoïden worden gevonden in de wortels van Vexibia met dikke vruchten. Wat betreft het bovengrondse deel van de plant zelf, zijn hier alleen alkaloïden aanwezig, maar bloeiwijzen en zaden bevatten ook tal van alkaloïden.

Opmerkelijk is dat zowel het bovengrondse als het ondergrondse deel van deze plant ook in vrij grote hoeveelheden organische zuren bevat. Vexibia dikfruitig bevat de volgende organische zuren: wijnsteen, melkzuur, appelzuur, citroenzuur, barnsteenzuur, oxaalzuur en vele andere. Het is opmerkelijk dat in verschillende perioden het percentage van dergelijke zuren in de samenstelling van de plant ook anders blijkt te zijn: het hoogste gehalte wordt opgemerkt aan het begin van de bloei van Vexibia met dikke vruchten. Tegelijkertijd wordt tijdens de bloeiperiode aanbevolen om de bladeren van deze plant te verzamelen, omdat er in de rest van de dikvruchtige vexibia veel minder organische zuren zullen zijn. Het is opmerkelijk dat ongeveer drie tot zes procent van de essentiële olie werd gevonden in de zaden van deze plant.

Wat de traditionele geneeskunde betreft, zijn geplette zaden van Vexibia met dikke vruchten hier wijdverbreid. Het wordt aanbevolen om deze zaden in hun pure vorm te nemen voor anorexia. Een afkooksel bereid uit het bovengrondse deel van Vexibia dikfruitig wordt gebruikt als een anthelminticum, en daarnaast wordt een dergelijk afkooksel ook aanbevolen voor gebruik bij een verscheidenheid aan huidziekten, bijvoorbeeld met eczeem, schurft en korstmos. Wat de bladeren betreft, deze moeten als protistocidaal middel worden gebruikt.

De bloemen van Vexibia dikvruchtig hebben het vermogen om een gele kleur te geven. Zo'n middel is een insecticide voor zuigende insecten, evenals voer voor schapen in de winter. Men moet echter rekening houden met het feit dat vexibia met dikke vruchten voedseltoxicose bij runderen kan veroorzaken.