2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43
Keela van kool is een wijdverspreide schimmelziekte van alle soorten kool. Keela kan ook radijs, radijs en een groot aantal onkruiden aantasten. In de meeste gevallen kunt u een soortgelijk ongeluk tegenkomen in verlaagde gebieden waar het water stagneert. Nadat u deze ziekte heeft ontdekt, moet u zo snel mogelijk alles in het werk stellen om er zo snel mogelijk vanaf te komen
Over de ziekte
De verspreiding van het ongeluk vindt plaats door sporen van pathogene schimmels door de grond of mest - daarin kunnen de sporen meerdere jaren levensvatbaar zijn. Schimmels dringen de vegetatie binnen via wortelharen.
Op de wortels van de aangetaste kool zie je spoelvormige of bolvormige gezwellen - helemaal aan het begin van de ontwikkeling van de ziekte hebben ze dezelfde kleur als de wortels, later beginnen deze gezwellen, die bruin worden, te rotten. Het resultaat van deze ziekte is een schending van de toevoer van voedingsstoffen en water. En de sporen van parasitaire schimmels die in een enorme hoeveelheid vrijkomen uit de gezwellen, veroorzaken langdurige bodemverontreiniging.
Planten die door de kiel zijn aangetast, zijn ingedrukt, onvolgroeid en verdorren vaak. De kooltjes zien er opvallend onderontwikkeld uit. Keela beïnvloedt niet alleen de wortels van volwassen planten, maar ook de wortels van zaailingen. Bij gebrek aan vocht verspreidt het zich veel actiever. Ook neemt de kans op infectie toe in zure bodems. Vegetatie kan op elke leeftijd door de kiel worden aangetast, maar snelgroeiende jonge gewassen worden het meest getroffen door deze ziekte.
Hoe te vechten?
Voor preventieve doeleinden moet u constant onkruid verwijderen, en zelfs onkruid dat in de gangpaden groeit. Het is absoluut noodzakelijk om plantenresten uit de bedden te verwijderen.
Bij het telen van kool is het uiterst belangrijk om de regels voor vruchtwisseling in acht te nemen - eerder dan drie jaar later is het beter om kool niet terug te brengen naar de vorige bedden.
Er zijn koolsoorten die zich onderscheiden door weerstand tegen kiel - in de eerste plaats is het beter om er aandacht aan te schenken. Onder de resistente variëteiten van witte kool kan men bijvoorbeeld opmerken - Kilaton F1, Tequila F1, Kilagerb F1, Kilagreg F1, Beijing - Janine F1, Suprin F1 en gekleurd - Clapton F1 en Clarifay F1.
Zaden voor zaaien mogen alleen van gezonde planten worden genomen en grondig worden verwerkt voordat ze worden gezaaid. Ook wordt aanbevolen koolwortels voor het planten te verwerken in suspensies van zwavelhoudende preparaten - dit zijn niet alleen de bekende colloïdale zwavel, maar ook preparaten van VDG, TIOVIT JET.
Om de ontwikkeling van een kiel bij het planten van kool te voorkomen, worden de daarvoor bestemde gaten bewaterd met kalkmelk - hiervoor wordt 800 g pluiskalk verdund in tien liter water; de resulterende oplossing wordt gebruikt in een hoeveelheid van 250 g voor elk putje. Men laat ook in elk putje een halve liter 0,5% suspensie van colloïdale zwavel gieten.
Het kalken van de grond zal helpen om de intensiteit van de ontwikkeling van de ziekte te verminderen, en een hoge ophoping van vegetatie kan de ontwikkeling ervan vertragen. Vóór het najaar van de grond wordt pluiskalk toegevoegd aan de plaatsen waar kool werd verbouwd (minimaal 500 - 600 g per vierkante meter). Een jaar later wordt de bekalking herhaald.
Tijdens het groeiseizoen, na het bemesten en water geven, is het noodzakelijk om de kool te schoffelen zodat deze extra wortels begint te vormen. Verwelkende vegetatie wordt zorgvuldig verwijderd, waarbij er zorgvuldig voor wordt gezorgd dat er geen schadelijke zwelgroei in de bodem achterblijft.
Na de herfstoogst door in te graven, is het noodzakelijk om alle stronken van de bedden te verwijderen om verder verval en de vorming van gezwellen te voorkomen. Ook in de herfstperiode is het aan te raden om na het oogsten van de bietentopjes, voorbehandeld met het preparaat Siyanie-1, de fijngehakte grond toe te voegen. De toppen worden samen met de besmette grond uitgegraven tot een diepte van niet meer dan 10 cm.
Om aan geïnfecteerde bedden te werken, moeten afzonderlijke gereedschappen worden geselecteerd en moet het werk zelf worden uitgevoerd met handschoenen en rubberen laarzen. Voordat u naar gezonde bedden gaat, is het noodzakelijk om van schoenen te wisselen.
