2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43
Els (lat. Alnus) - een geslacht van houtachtige planten van de berkenfamilie (Latijnse Betulaceae). Het geslacht is niet talrijk en telt ongeveer 35 soorten, in de natuur vertegenwoordigd door eenhuizige struiken en bomen. Ze zijn in staat om de grond te verrijken met stikstof, de wonden van de aarde te genezen. Ze hebben helende vermogens. Vuurbestendig.
Wat staat er op jouw naam?
De Latijnse naam van het plantengeslacht "Alnus" is geworteld in de Proto-Indo-Europese taal, de voorouder van de meest voorkomende taalfamilie - Indo-Europees. Het had de wortel "EL-" wat "rood" of "bruin" betekent.
Van daaruit komt via het Oerslavisch de Russische naam van het geslacht "Alder".
Beschrijving
Planten van het geslacht Alder lijken gedeeltelijk op planten van het geslacht Berk, waarvan ze ooit werden gescheiden in een onafhankelijk geslacht.
Dit zijn in de regel bladverliezende bladverliezende struiken en bomen die eenhuizige planten zijn, dat wil zeggen dat zowel mannelijke als vrouwelijke oorbelbloeiwijzen zich op hetzelfde individu bevinden. De hoogte van bomen kan iets meer dan 30 meter bereiken, terwijl struiksoorten, bijvoorbeeld groene els (lat. Alnus viridis), niet hoger worden dan 5 (vijf) meter.
Cilindrische scheuten zijn bedekt met eenvoudige, vaak hele bladeren die in een regelmatige volgorde op korte bladstelen zijn gerangschikt. Uitgesproken dwarse schuine nerven geven de bladrand een golvend getand uiterlijk. De vorm van de bladplaat is bijna rond. Sommige soorten hebben beharing en geelheid van de bladeren. Kleine stipules vallen vroeg af.
De bloei begint bij veel soorten voordat de bladeren verschijnen, wat de natuur heeft gekoppeld aan de methode van bestuiving. Bloemen worden immers bestoven door de wind, wat het gemakkelijker maakt om hun "werk" te doen als de bladeren niet interfereren. Mannelijke bloemen worden verzameld in langere oorbellen, die zich in het bovenste deel van de takken bevinden, en vrouwelijke bloemen vormen kortere oorbellen en bevinden zich op de onderste tak. Er zijn soorten waarvan de bloemen in de herfst worden geboren.
De kroon van de groeicyclus is een gevleugelde of vleugelloze vrucht in de vorm van een noot met één zaadje. Verhoute vrouwelijke kegels, die hun kinderen hebben vrijgelaten, houden de takken lang vast en brengen verdriet.
Alder's Gemenebest met bacteriën
Zoals vaak gebeurt in de natuur, is els, net als planten van de peulvruchtenfamilie, bevriend met bodembacteriën, waardoor het zich op zijn wortels kan nestelen. Er komt een wederzijds voordelige uitwisseling tussen hen tot stand: de boom deelt met de bacteriën de producten van zijn fotosynthese - suikers, en de bacteriën absorberen vrije stikstof uit de lucht, waardoor het een toegankelijke vorm voor wortels wordt. Zo voorziet Els niet alleen in voedsel voor zichzelf, maar ook voor zijn naaste buren, waardoor de bodemvruchtbaarheid verbetert.
Onderzoek door botanici heeft aangetoond dat elzenstruiksoorten de bodem verrijken met een zodanige hoeveelheid stikstof dat steriele gletsjerreliëfs kunnen worden omgezet in vruchtbare grond waarop naaldbossen kunnen groeien. Els is, samen met berken en espen, de eerste bewoner van percelen die zijn verstoord door branden, aardverschuivingen en overstromingen. Toegegeven, later, wanneer naaldbomen Els volgen, die, opgroeiend, de zonminnende Els schaduw geeft, begint ze zijn posities op te geven en plaats te maken voor naaldreuzen.
Elzen brandwerendheid
Elzenbossen zijn veel effectiever in het weerstaan van de aanval van branden dan coniferen, en worden vaak een natuurlijke barrière tegen de verspreiding van vuur. Een licht oppervlaktevuur schaadt de dunne maar stevige bast van bomen niet, en bladeren aan takken en gevallen bladeren ondersteunen de eetlust van de vuurtongen niet.
Gebruik
Oorbel bloeiwijzen van sommige soorten Els zijn rijk aan eiwitten en zijn vrij eetbaar.
Elzenhout wordt gebruikt voor het roken van zeevruchten, er worden gitaren en meubels van gemaakt.
Traditionele geneeskunde gebruikt de genezende krachten van de schors om ziekten van de lymfeklieren, huidirritaties, tuberculose en verschillende tumoren te behandelen.
Uit de bast worden rode en gele kleurstoffen gewonnen.
Aanbevolen:
Els Plakkerig
Els plakkerig of zwart is een van de planten van de familie die berk wordt genoemd, in het Latijn klinkt de naam van deze plant als volgt: AInus glutinosa (L.) Gaerth. Wat betreft de naam van de kleverige elzenfamilie zelf, in het Latijn zal het zo zijn:
Els Pluizig
Els pluizig is een van de planten van de familie berk, in het Latijn zal de naam van deze plant als volgt klinken: AInus hirsuta (Spach.) Tutcz. ex Rupr. (A. incana (L.) Moench subsp. Hirsuta (Spach.) A. en D. Love). Wat betreft de naam van de pluizige elzenfamilie zelf, in het Latijn zal het als volgt zijn:
Japanse Els
Japanse els is een van de planten van de familie berk, in het Latijn zal de naam van deze plant als volgt klinken: AInus japonica (Thunb.) Steud. Wat betreft de naam van de Japanse elzenfamilie zelf, in het Latijn zal het als volgt zijn: Betulaceae S.
Els Voor Een Goede Gezondheid
In de winter verzamelen degenen die bekend zijn met de geheimen van de traditionele geneeskunde elzenkegels. Je kunt het oogsten van zaadvruchten dus niet uitstellen tot de lentemaanden, hoewel dit in het voorjaar wel kan, tegelijk met het verzamelen van de bast. Maar het is onmogelijk om elzenbladeren in te slaan. Ze moeten groen zijn en alleen vers worden gebruikt. Bij welke aandoeningen helpt deze medicinale grondstof?
