2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43
Stofaanslag tast maïs voornamelijk aan in de zuidelijke gebieden van de teelt, maar het is vaak mogelijk om deze plaag het hoofd te bieden in regio's die worden gekenmerkt door warme bronnen en vrij hete zomers. Meestal valt deze aandoening maïskolven en pluimen aan met bloeiwijzen. Geïnfecteerde pluimen worden geleidelijk een stoffige zwarte massa en de oren veranderen in kegelvormige zwarte bosjes filamenten en schimmelsporen. Tegelijkertijd worden de sporen stevig vastgehouden tussen de vezels tot het moment van rijping van de maïs. Planten die worden aangevallen door een stoffige, fatsoenlijke struik, blijven merkbaar achter in groei en zien er lelijk uit
Een paar woorden over de ziekte
Door de schadelijke ziekte aangetaste maïspluimen worden bedekt met een stoffige en nogal losse massa, en de oren worden snel een continue en lange zwarte knobbel. Dergelijke formaties zijn ophopingen van schimmelsporen en maïsvezels. De wikkels op de geïnfecteerde oren zijn merkbaar ingekort. Tegen de tijd dat maïs het melkachtige stadium ingaat, worden ze geel, drogen ze uit en gaan ze open.
Er is ook een latente vorm van stofroet, waarbij de ontwikkeling van de ziekteverwekker latent is in planten. Dit heeft op zijn beurt een deprimerend effect op het groeiseizoen van groeiende gewassen, die sterk bossig zijn, merkbaar onderontwikkeld en praktisch geen kolven vormen.
De veroorzaker van stofroet wordt beschouwd als een schadelijke schimmel genaamd Sphacelotheca reiliana, die zich vele jaren in de grond kan ophopen en zich tegelijkertijd helemaal niet manifesteert. En zodra gunstige voorwaarden voor zijn ontwikkeling worden gecreëerd, kan deze paddenstoel tot een echte epidemie leiden.
Teliosporen van de bovengenoemde schimmel, die zich vaak in glomeruli verzamelen en lange tijd in de bodem kunnen blijven bestaan, zijn de primaire bron van infectie. Ze worden vaak gevonden op het oppervlak van de caryopsen. Het infectieproces zelf vindt meestal plaats tijdens het ontkiemen van zaden in de grond, tot het moment waarop twee of drie bladeren worden gevormd. Als deze fase langer duurt, zullen de planten veel meer geïnfecteerd zijn. Op percelen met permanente maïsteelt is het gemakkelijk om vijftien tot twintig procent van de oogst te verliezen en soms kan het verlies oplopen tot veertig procent. Dit gebeurt meestal wanneer variëteiten en hybriden die niet bestand zijn tegen kopvuil, meerdere jaren achter elkaar in hetzelfde gebied worden gekweekt.
De meest intens schadelijke schimmelsporen beginnen te ontkiemen bij een zeer matige luchtvochtigheid en temperaturen variërend van achtentwintig tot dertig graden. Als de grond in het stadium van maïskieming wordt gekenmerkt door een hoge luchtvochtigheid, wordt de kans op het oplopen van een gevaarlijke infectie kleiner.
Hoe te vechten?
Het belangrijkste middel om de kans op infectie met een dergelijke onaangename aandoening te verminderen, is een competente vruchtwisseling - maïs wordt meestal niet eerder dan drie of vier jaar later teruggebracht naar dezelfde gebieden. Maïsresten na de oogst moeten ook onmiddellijk van de velden worden verwijderd. Het is even belangrijk om maïs op het optimale moment te zaaien en om de meest tolerante hybriden te gebruiken bij het zaaien.
Zaaddressing helpt ook om de gecultiveerde gewassen gedeeltelijk te bevrijden van stof. Een fungicide genaamd "Lanta" kan deze taak bijzonder goed aan.
Een redelijk effectieve chemische remedie om maïs te beschermen tegen roetvervuiling is Maxim XL, een gecombineerd fungicide dat is ontworpen om maïsaanplant te beschermen tegen schimmelziekten die zich met aarde en zaden verspreiden. Het stimuleert perfect de ontkieming van zaden en is de sleutel tot een uitstekende ontkieming. Bovendien heeft dit medicijn een gunstig effect op de assimilatie van planten, waardoor het proces van fotosynthese aanzienlijk wordt verbeterd. En "Maxim XL" beschermt het hele groeiseizoen tegen stof.
