Dolichos - Een Tropische Alien

2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43

Tropische meerjarige wijnstokken in het Russische klimaat worden gekweekt als eenjarige peulvruchten die snel een groene massa vormen, waardoor bloemen met een licht aroma en eetbare vruchten ontstaan. Daarnaast verrijken ze, net als andere planten uit de vlinderbloemigenfamilie, de bodem met stikstof

Dolichos

Het Griekse woord "dolichos" (Latijnse transcriptie - dolichos) strekt zich uit sinds onheuglijke tijden. In 720 voor Christus werd dit woord gebruikt om een van de soorten wedstrijden in de Olympische Spelen te noemen, wat "Lange Run" betekent.

Het was lang omdat de "afstand lopen" (stadion) de lengte van de loopband aannam op 192 meter (dit was de lengte van het stadion), en de "lange duur" strekte zich uit over 1344 meter. Dat wil zeggen, om de "lange termijn" -afstand te overbruggen, moest een atleet 7 keer van het ene uiteinde naar het andere uiteinde van het stadion rennen en aan het einde van de baan om een gevestigde paal draaien.

Misschien was het deze verlengde Olympische afstand die werd herinnerd door de botanicus-atleet die de naam aan het geslacht van planten gaf, toen hij zag hoe snel een tropische wijnstok hoogte won en 10 meter bereikte in gunstige omstandigheden. Natuurlijk is 10 meter niet te vergelijken met 1344 meter, maar voor een fragiele plant die zijn hele leven op één plek moet doorbrengen, is dit, zie je, een groot record.

Dolichos gewoon

Gemeenschappelijke dolichos, gekweekt in Europa en in ons land, als sierjaar, besloten botanici om van het geslacht Dolichos te isoleren in een onafhankelijk geslacht van de peulvruchtenfamilie - Lobia, die veel synoniemen heeft.

Daarom is onder namen als: Egyptische bonen, Hyacintbonen, Dolichos lablab, een en dezelfde kruidachtige plant verborgen, die meestal graag langs een steun krult. De natuur en veredelaars hebben geweldig werk verricht door vele vormen en variëteiten van de plant te creëren.

Onder de bekende vertegenwoordigers van de peulvruchtenfamilie, verschilt Dolichos gewoon in de lengte van de zwepen, tot 5-6 meter; benijdenswaardige bossigheid gecreëerd door royaal gevormde zijscheuten.

Tegelijkertijd heeft hij veel gemeen met andere familieleden, vooral bonen. De vorm van de bladeren, het aroma van peulvruchtenpeulen, de verschillende kleur van de zaden, afhankelijk van de variëteit - waarom zijn niet alle bekende bonen?

De pod bob is lichtgroen tot fel paars van kleur. En de zaden die in de boon zijn genesteld, kunnen heel verschillend zijn: wit, rood, bruin, zwart of hebben een wit litteken. Wilde plantensoorten hebben bonte zaden.

Bloemen, variërend van wit tot roodachtig of blauw, verzamelen zich in trosvormige bloeiwijzen, die ook lijken op boonbloeiwijzen.

Aan het eten

Sinds de oudheid zijn alle delen van de plant door mensen gegeten en dienden ze ook als veevoer.

Wortels, bladeren, bloemen, jonge peulvruchten, groene en rijpe zaden - alles was goed voor voedsel.

Maar de bonen en zaden moeten voor gebruik worden gekookt, waarbij het water meerdere keren moet worden ververst. Feit is dat ze in hun ruwe vorm cyanogene glycosiden bevatten die giftig zijn voor het menselijk lichaam.

De bloemen en bladeren worden rauw of gestoomd gegeten. De wortels worden gekookt of gebakken in de oven.

In de Aziatische keuken worden plantenzaden gebruikt om "tofu" (een subtiel gearomatiseerde tahoe die zacht of hard kan zijn) en "tempeh" (een eiwitsojaproduct dat vlees vervangt voor vegetariërs) te maken.

Groeien

Omdat de plant van warme randen komt, kweken we hem ofwel door zaailingen om tijd te hebben om onze eigen zaden te krijgen, of ze worden in mei direct in de volle grond gezaaid tot een diepte van 5 cm.

Dolichos heeft een vruchtbare grond nodig, los, met neutrale zuurgraad. De landingsplaats moet worden blootgesteld aan zonlicht.

Regelmatig water geven is vereist aan het begin van de groei en tijdens het droge seizoen van de zomer.