2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43
Vlierbeskruid (lat. Sambucus ebulus) - kruidachtige plant; een vertegenwoordiger van het oudere geslacht van de familie Adoksovye. Voorheen werd het geslacht, dat de soort in kwestie omvat, toegeschreven aan de familie Honeysuckle, soms werd het volledig geïsoleerd in een aparte familie genaamd Vlierbes. Andere namen zijn stinkende vlierbessen, wilde vlierbessen, onvolgroeide vlierbessen, groen. In de natuur zijn planten te vinden in bossteppe, loofbossen, maar ook in de bergen in de Kaukasus, het Europese deel van Rusland en enkele Europese landen.
De plant is giftig, maar wordt desondanks actief gebruikt in de volksgeneeskunde om verschillende kwalen te behandelen. Bovendien worden bladeren, bessen en bloemen van planten gebruikt voor medicinale doeleinden. Trouwens, de plant is giftig door de aanwezigheid van amygdaline in alle delen van de planten, vooral verse, die uiteindelijk verandert in blauwzuur. Vlierbessen zien er mooi uit en hebben goede smaakkenmerken, daarom trekken ze de aandacht van jonge kinderen voor wie deze vruchten gevaarlijk zijn. Hoewel sommige bronnen aangeven dat uit de vruchten van kruidachtige vlierbessen uitstekende tincturen en andere alcoholische dranken worden verkregen, evenals zoete winterpreparaten, dat wil zeggen jam, conserven enzovoort.
Kenmerken van cultuur
Vlierbessenkruid behoort tot meerjarige kruidachtige planten tot 1,5 m hoog met een rechte stengel. De bladeren zijn gesteeld, samengesteld, geveerd, tot 20-22 cm lang, bestaan uit 9-11 langwerpige lancetvormige bladeren, puntig aan de uiteinden en gekartelde randen. De bloemen zijn klein, wit, soms roze of roodachtig, verzameld in rechtopstaande apicale pluimen, zitten op lange steeltjes, hebben een specifieke, niet geheel aangename geur. Vruchten zijn bolvormig, zwart, glanzend, bevatten 3-4 zaden.
Vlierbessenkruid bloeit in mei - juli, vruchten rijpen in augustus - september. Qua uiterlijke kenmerken lijkt de betreffende soort erg op zwarte vlierbes, het enige verschil zit in de geur van bloemen en bladeren en in de kleur van de helmknoppen. Veel tuinders beschouwen deze soort als een onkruid, en dit is niet verwonderlijk, want zelfs tijdens de Sovjet-Unie kon het worden gevonden op bezaaide plaatsen, bermen, in ravijnen en ook aan de oevers van beken. Vlierbes kruidachtig verschilt van zijn verwanten door zijn krachtige kruipende stengel.
Gebruik
Net als bij uiterlijke kenmerken is de omvang van de betreffende soort vergelijkbaar met de zwarte vlierbes. Veel tuinders besteden niet de nodige aandacht aan deze plant, en toch heeft het de meest waardevolle eigenschappen. Het is moeilijk voor te stellen, maar tincturen en thee van de wortels, bladeren en bloemen kunnen bogen op bloedzuiverende, kankerbestrijdende, kankerbestrijdende en beschermende eigenschappen. Ze worden vaak opgenomen in de complexe behandeling van keelaandoeningen, aandoeningen van de bloedsomloop en vrouwenaandoeningen, bijvoorbeeld vleesbomen, enz. Ze zijn ook effectief bij de behandeling van reuma, osteochondrose, nieraandoeningen, jicht, artritis, enz.
Omdat alle delen van vlierbessenkruid giftig zijn, worden ze zeer zorgvuldig gebruikt, rekening houdend met de strikte dosering. Trouwens, van sommige delen van de plant worden medicijnen gemaakt die worden gebruikt om ontstekingen van de nieren, hartaandoeningen en ziekten van de buikholte te behandelen. In combinatie met andere kruiden wordt vlierbessenkruid gebruikt bij de behandeling van diabetes mellitus. Opgemerkt moet worden dat alle bereidingen, infusies en thee bereid op basis van deze plant alleen mogen worden gebruikt na overleg met uw arts. Vlierbessenthee wordt gebruikt als een middel tegen verkoudheid, zweetdrijvend, kalmerend, slijmoplossend en koortswerend.
Veel genezers adviseren om de bloemen van de plant te gebruiken om ziekten van neus en oren te behandelen, ze zijn vooral effectief voor middenoorontsteking, sinusitis en tonsillitis. Maar zoals hierboven vermeld, is het erg belangrijk om de dosering in acht te nemen, anders zijn ernstige complicaties mogelijk. Kruidenvlierbessenbladeren, of liever aftreksels en afkooksels ervan, zijn uitstekende adstringentia, diuretica en koortswerende middelen. Ze kunnen niet alleen inwendig, maar ook uitwendig worden gebruikt, op wonden, brandwonden, luieruitslag en kneuzingen. Ze kunnen ook ontstekingen en irritatie verlichten.
Aanbevolen:
Vlierbes Lijsterbes
Vlierbes lijsterbes is een van de planten van de familie Rosaceae, in het Latijn klinkt de naam van deze plant als volgt: Sorbus sambucifolia (Cham. et Schlecht). M. Roem. Wat betreft de naam van de vlierbessenfamilie zelf, in het Latijn zal het zo zijn:
Maagdenpalm Kruidachtig
Maagdenpalm kruidachtig behoort tot een familie genaamd kutrovye. In het Latijn klinkt de naam van deze plant als volgt: Vinca herbacea Waldst. en Kit. Beschrijving van kruiden maagdenpalm: Kruidenmaagdenpalm is een overblijvend kruid met kruipende en niet-wortelende scheuten.
Vlierbes Trosmos
Vlierbes racemose (Latijnse Sambucus racemosa) - medicinale, decoratieve en bessencultuur; een vertegenwoordiger van het oudere geslacht van de familie Adoksovye. Andere namen zijn gewone vlierbessen, rode vlierbessen of vlierbessen. In de natuur komt het voor in het kreupelhout van gemengde en naaldbossen, ravijnen, bosranden en bermen in West-Europa, en groeit ook in de reservaten van Russische steden in het Europese deel.
Vlierbes Pluizig
Vlierbes pluizig (Latijnse Sambucus pubens) - decoratieve en helende cultuur; een vertegenwoordiger van het oudere geslacht van de familie Adoksovye. Een inwoner van de oostelijke regio's van Noord-Amerika. In de natuur komt hij voor op heuvels, in weilanden, bossen en rivierdalen.
Vlierbes Zwart
Zwarte vlierbes (Latijnse Sambucus nigra) - geneeskrachtige, sier- en bessenstruik; een vertegenwoordiger van het oudere geslacht van de familie Adoksovye. Voorheen werd het geslacht gerangschikt als een lid van de Honeysuckle-familie. In de natuur is deze cultuur te vinden aan bosranden, braakliggende terreinen, open plekken, bermen, maar ook in het kreupelhout van loof- en gemengde bossen van Transkaukasië, Europa, Noord-Amerika, Noord-Afrika en de Azoren.
