De Charme Van "wolfbonen" - Lupine

2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43

Dit is een van de meest pretentieloze en sierlijke planten voor de tuin. Zijn felgekleurde staarten zijn vaak te vinden op achtertuinen en voor de gevels van stadsgebouwen. Maar naast zijn decoratieve eigenschappen kan lupine een gunstig effect hebben op de bodemgesteldheid en daarmee op naburige planten, maar ook dienen als voedsel voor dieren en zelfs als medicijn

Met de naam - enkele mythen

Er zijn veel verhalen verbonden aan de naam van deze bloem. Maar meestal kun je horen dat de naam komt van het Latijnse Lupus - wolf. De redenen hiervoor zijn ten eerste de aanwezigheid van bittere, giftige stoffen in de bonen en ten tweede het verbazingwekkende aanpassingsvermogen aan bijna alle omstandigheden. Nu in de wereld bereikt het aantal soorten van het geslacht Lupin ongeveer 2000. En het begon allemaal 4000 jaar geleden in de tijd van het oude Egypte, toen mensen alleen witte lupine verbouwden en het gebruikten als voer voor vee en als meststof voor de bodem.

Deze vaste plant kwam aan het begin van de twintigste eeuw vanuit Noord-Amerika naar Europa. En in Rusland groeide lupine lange tijd alleen in de zuidelijke regio's, maar dankzij de prestaties van binnenlandse fokkers in 1982 kregen we de eerste officiële plantensoort die geschikt was om in de middelste zone van het land te groeien. Toegegeven, in de jaren 90 vergaten ze hem een beetje en eerden ze hem niet met de eer om op industriële schaal te telen. Nu is de situatie veranderd en is er in 2012 bijna 5.000 hectare land mee ingezaaid.

Wortels diep

De plant is decoratief zowel met bloemen als bladeren. Een lange, massieve tros met schattige blauwviolette, roze, gele of witte bloemen vormt zich op een rechtopstaande, stevige stengel (er zijn andere tinten, waaronder tweekleurige variëteiten). Bij sommige soorten groeit de bloemtros tot een meter, terwijl andere zelfs korte en brede bloeiwijzen hebben. De bloemen hebben vijf bloembladen: een grote bovenste - "zeil" of "vlag", twee kleine aan de zijkanten - "vleugels" en twee kleine onderste, versmolten met een "boot". Het midden van de bloem is versierd met een heldere stamper met tien meeldraden.

De betoverende kwasten van lupine zijn omgeven door al even aantrekkelijke, met de vingers gescheiden bladeren. De wortel van de plant is, net als alle leden van de peulvruchtenfamilie, cruciaal en behoorlijk krachtig. Vaak bereikt de lengte twee meter. Het dringt diep in de grond door en brengt voedingsstoffen van de ingewanden van de aarde naar de bovenste laag van de grond. Grote zaden van een plant worden gevormd in peulvruchten, die in de regel ongelijkmatig drogen, van waaruit ze in spiralen krullen, en dan worden de zaden met natuurlijke kracht eruit gegooid.

Makkelijk te zaaien

In de middelste zone van de Russische Federatie bloeit lupine meestal in juni, en de heldere kwasten kunnen anderen tot laat in de herfst verrukken. Binnen 3-4 jaar bloeit en ontwikkelt de plant zich opmerkelijk, maar daarna wordt aanbevolen om deze te vervangen door nieuwe exemplaren. Bovendien is het niet moeilijk om ze te kweken. Lupinen worden vermeerderd door zaden.

Het zaaien wordt uitgevoerd in april, nadat de sneeuw is gesmolten op licht beschaduwde bedden of in kamerdozen op de noordelijke vensterbanken. Pasgeboren spruiten worden in mei naar de belangrijkste plaatsen getransplanteerd. Een bloembed kan alleen worden gevormd door hun lupines van verschillende tinten (op een afstand van 40 cm), hoewel ze goede vrienden zijn met andere bloemen (bijvoorbeeld met irissen, phlox, delphiniums, enz.).

Als u vooral decoratieve soorten wilt behouden, kunnen deze vegetatief worden vermeerderd. Om dit te doen, worden na de bloei van lupine de vernieuwingsknoppen (aan de basis van de stengel) samen met stukjes wortel afgesneden en op een schaduwrijke plaats getransplanteerd. De wortels van de stekken moeten ergens binnen een maand verschijnen, dan kunnen ze veilig terug in de bloementuin worden getransplanteerd.

Bescheiden en behulpzaam

U hoeft geen speciale aandacht te besteden aan de verzorging van de plant. Het is voldoende om de grond periodiek los te maken en te wieden, en in het tweede jaar van zijn leven is het nuttig om hem te voeden met een kalium-fosforsamenstelling. Lupine groeit het beste op lichtzure, leemachtige gronden.

Ondanks zijn bescheidenheid is lupine behoorlijk "hardwerkend" en nuttig, omdat het regelmatig de grond verrijkt. Daarbij wordt hij geholpen door kleine bolvormige zwellingen die zich op de wortels van de plant bevinden. De bacteriën die erin zitten, kunnen vrije stikstof binden en de aarde ermee vullen. In de eerste eeuw na Christus wisten mensen dat lupine gemakkelijk mest kan vervangen en hele velden met wijngaarden en velden kan veredelen. In de herfst worden vaak gemaaid lupinegroenten in de grond geploegd (met 10-15 cm) als een goede meststof daarvoor.