Kislitsa

2024 Auteur: Gavin MacAdam | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 13:43

Oxalis (Latijnse Oxalis) - een geslacht van eenjarige en meerjarige grassen of halfheesters van de familie Acid (Latijnse Oxalidaceae). Het geslacht is talrijk, waaronder ongeveer 800 soorten. Natuurlijk verspreidingsgebied - Zuid-Afrika, Midden- en Zuid-Amerika en Centraal-Europa. In Rusland komen in de natuur slechts vijf soorten voor, die voornamelijk in bosgebieden in het Verre Oosten groeien.

Kenmerken van cultuur

Oxalis is een kruid of struik met een kruipende of knobbelige wortelstok. De bladeren zijn groen, bruinachtig, bordeauxrood of paars, gesteeld, afwisselend, samengesteld, drievoudig of met de vinger ontleed, vaak met een ledemaat. De bladeren zijn geveerd of gekapperd (afhankelijk van de soort). Met het begin van de duisternis rollen de bladeren op. De bloemen zijn klein, regelmatig, roze, geel of wit. Zowel bloemen als bladeren sluiten bij bewolkt weer of 's avonds laat. De vrucht is een capsule; als hij rijp is, barst hij langs de kleppen.

De subtiliteiten van groeien

Kislitsa kan geen veeleisend gewas worden genoemd; de meeste soorten ontwikkelen zich normaal zowel in zonnige als schaduwrijke gebieden. Deze toestand hangt in grotere mate af van de soort. Bodems zijn bij voorkeur licht zuur of neutraal, gedraineerd, rijk aan humus. Een bijmenging van turf of compost is welkom in de bodemsamenstelling.

Oxalis wordt vermeerderd door zaden, stengelstekken, knobbeltjes en deling van wortelstokken. De kweekmethode is ook afhankelijk van het type zuur. Alle zaai- en plantwerkzaamheden worden in het vroege voorjaar uitgevoerd. Bij het planten van een gewas met stekken of knobbeltjes, wordt een optimale afstand van 10-12 cm in acht genomen. De plantdiepte is 3-4 cm.

Kislitsa-zaden worden in april gezaaid in zaailingdozen of kassen. Het substraat is samengesteld uit zand, veen- en bladgrond in een verhouding van 1: 2: 1 of veen-, blad- en zodegrond en zand in een verhouding van 1: 2: 2: 1. In de herfst worden wortelstokken en knobbeltjes opgegraven. Plantgoed wordt opgeslagen in een koele ruimte in containers gevuld met droog zand.

Zorg voor zuurzuur bestaat uit zeldzame bemesting met minerale meststoffen of een zwakke infusie van toorts, water geven tijdens langdurige droogte en wieden. Loslaten is ook niet verboden. Bij het kweken van meerjarige soorten zuur hout voor de winter, worden aanplantingen gemulleerd met turf, zaagsel, humus of bedekt met vuren takken.

Sollicitatie

Het gebruik van zuur is multivariaat. Het wordt gebruikt in de volksgeneeskunde, voor het aanleggen van tuinen, minder vaak bij het koken. Ze eten voornamelijk pijnappelklierwortelscheuten. In Chili zijn dergelijke scheuten dus een uitstekend alternatief voor suiker, omdat tegen het einde van het groeiseizoen het zuur in de knoppen wordt vervangen door suiker.

Oxalis wordt het meest gebruikt in de geneeskunde, infusies ervan worden gebruikt om de eetlust te verhogen, brandend maagzuur en braken te elimineren, de bloeddruk te verlagen, de maagzuurgraad en andere problemen te normaliseren. Nuttige infusies van zuur bij de behandeling van etterende wonden, steenpuisten en zweren van verschillende aard. Maar de lijst met wonderbaarlijke eigenschappen van planten van dit geslacht eindigt daar niet.